Tęczowe mam życie z Kobietą
kocham z nią ranki, wieczory,
co dzień na życia tapetach
nowe odkrywam kolory

LEGENDA///

W pewnej starej mieścinie, której nazwa brzmiała Stara Ruda... żył bardzo wstydliwy Rycerz, który bał się własnego cienia, bał się własnego konia a nawet bał się własnych myśli.

Lecz pewnego dnia... podczas obowiązkowej przejażdżki wokół swego zamku, który był zbudowany z rudej cegły, coś na drodze zakurzyło, zawiało i zatrzasnęło rycerzowi przyłbicę... Nie mógł się nieborak oswobodzić!

Z zatrzaśniętą przyłbicą mocował się rycerz okropnie aż spadł z konia i prawie ślepy szedł przez las...

wpadł do nieznanego dołu i w ten sposób odkrył podziemne korytarze, ciągnące się pod jego zamkiem na wiele kilometrów... i zapomniał w tych korytarzach o strachu i nieśmiałości bo myślał, że znajdzie tu jakieś skarby i tajemnice.. że znajdzie szczęście, czary albo i władzę...

Nie, nie znalazł nic takiego ale nie wyszedł z podziemi biedny. Znalazł bowiem tam odwagę i radość... od tej pory dumnie nosił swoją rudą czuprynę i zaczął nawet zapraszać do zamku sąsiadów...

Winem pijany
i słowami
"że tyle jeszcze jest
przed nami!"

Karmię się
wiarą i nadzieją,
gdy Twoje oczy
się tak śmieją.

Gdy Twoje oczy się tak śmieją...wiarą, miłością i nadzieją.

PIJANY

do onej...


Pijany winem
i myślami,
że tyle
jeszcze
przed nami.

Gdy Twoje się
oczy
śmieją

karmią mnie

wiarą
miłością
nadzieją.

NIEDZIELA

poeci jeszcze w piżamach
poetki w nocnych koszulach
wolne. niedziela. od rana
niech nas łagodnie przytula.

niech nam zapachnie kawą.
niech złotem sypnie z ogrodu.
niech łagodnością łaskawa
w kroplę nas zmieni miodu.

...

garściami na młodą twą skórę
daninę uczucia kładę:
płomyki słów, ognie spojrzeń,
dotyku czekoladę,

pieszczoty dobre i czułe
sięgające do szpiku
artystycznie utkane
arabeski dotyku

zażyłbym pigułkę szczęścia
ale na razie wymyślili tylko
pigułkę gwałtu

zatem
poczekam

albo
sam coś
wykombinuję!

uczucia, barwy, nastroje,
owoce w pierwszych przymrozkach
znowu jesieni się boję,
znowu o zimę się troskam

w palce biorę nić srebrną
i twoim włosem oplatam
wiosny cieplejszy podmuch,
zew gorącego lata

LEGENDA PÓŁNOCY

Powtarzana historia z ust do ust przez całe pokolenia.
Zawsze ta sama opowieść. Zawsze tak samo opowiadana i zawsze kończy się tym samym ostrzeżeniem.

Powtarzana młodszym na rodzinnych spotkaniach, przy różnych okazjach i wydarzeniach ale oczywiście
czy młodzi chcą słuchać starszych. Czy mądrość i doświadczenie można przekazać?

Każdy ma chyba swój czas na mądrość, swój czas na zbieranie doświadczeń. Lub nie ma tego czasu, co oznacza
że przepada bez wieści w zapomnienie.

Ta opowieść ogranicza się jedynie do prostej legendy. Otóż nawet na śnieżnej płaszczyźnie, w ciszy i spokoju,
gdy cała ziemia wydaje się uśpiona pod gładką kołdrą śniegu. Gdy cała ziemia pokryta jest lodem i białym puchem,
nawet gdy noc jest spokojna a na niebie bezszelestnie pokazują się gwiazdy. Nawet wtedy gdy wszystko wydaje się
ciche i bezpieczne, zdarza się moment wyboru. Jednak ten moment, ta chwila nie czeka na decyzję człowieka.
Gdy ten moment nastaje, wybór jest instynktowny a kto się zawaha może nie mieć już drugiej szansy i czasu do namysłu.

Lecz czy można się namyślić nad przyszłością? Czy można wybrać pomiędzy niewiadomymi?

Niektórzy mówią, że tak. A jak będzie to każdemu jego czas pokaże.

I gdy także Ty wyjdziesz na gładką i cichą przestrzeń zimy. Gdy staniesz w nocy w białej pustce, pod
ciemnym spokojnym niebem roziskrzonym gwiazdami, gdy zaczniesz się upajać ciszą i spokojem
możesz poczuć a potem usłyszeć jak pęka ziemia.

A to się dzieje szybko. To się dzieje błyskawicznie. I nagle w Twoim kierunku zmierza rozszerzająca się szczelina
i zmysły na moment szaleją. Bo jak tu drgnąć, gdy ciszę rozdziera gwałtowny trzask i huk pękających skał.
Co robić, gdy ziemia usuwa się spod stóp. Grozi przepaścią. Rozpada się na dwoje.

Nie ma już wtedy czasu do namysłu. Nie ma czasu na kalkulacje i wątpliwości.
Jeśli nie wiesz, co masz zrobić w tej chwili próby, to szczelina Cię pochłonie. Znikniesz.
A jeśli wiesz, którą stronę świata wybierasz to masz tylko moment. Instynkt. Drgnienie powieki.

Ci co nie wybrali wpadają w pustkę. Co co źle wybrali pozostają po jednej stronie. Co co wybrali dobrze
pozostają po twojej stronie... Już nie ma powrotu, czas i decyzje, instynkt i przekonanie...

Otrząśnij się z oszołomienia. Tak to wygląda. Chwila i znów żyjesz. Znów gwiazdy świecą swoim blaskiem
a ziemia jest płaska. Można po niej stąpać do następnej chwili decyzji.

Bo człowiek nie ma sobie równych w dobru, w złu, w pomieszaniu.

Dialog 10.

• Smoku...?
• Tak?
• Co się stało z naszą miłością? Myślałeś o tym?...

Smok myśli przez chwilę... - Myślałem... wydaje mi się, że gdzieś ją widziałem... ślady, gesty, zapachy... myślę, że ni odeszła... że gdzieś tu jest... tu.. między słowami...

Zapada cisza. Noc dookoła

Dialog 1.

Noc ciemna i czarna. Nie ma żadnego oświetlenia. W ciemności leży Smok. Ciemność nie jest jednolita. Ze swego miejsca na wielkim łożu Smok widzi zarysy głębszej ciemności i jaśniejsze przestrzenia. Zna ten pokój. Mieszkają tu ze Smoczycą. Ale teraz jest noc i na prośbę Smoczycy wszystkie światła są zgaszone. Smok wie, że Smoczyca nie śpi. Wie, że na drugiej części łoża jest ona i też patrzy w ciemność.

• Coś się stało, Smoczyco... raczej stwierdza niż pyta. - Tak, słyszy szept z ciemności. Wiesz sam. Stało się. Jest ciemno. Mrok. Otula mnie mrok.
• Przysuń się do mnie, Smoczyco – prosi Smok.
• Nie mogę, Przepraszam...

Potem Smok wyciąga dłoń w kierunku głosu z ciemności. Trafia na jej ciepłą dłoń ale dłoń nie reaguje. Dotykają się ale nie są. Leża obok. Tak zastaje ich świt.

Dialog 11.

• Smoku...? szept Smoczycy dobiega jakby z bliskiej odległości ale w ciemnościach łatwo oszukać zmysły.
• Tak...? szepcze Smok ze swojej strony łoża. Noc nie widzi poza gęstą ciemnością.
• Wejdź we mnie. Chcesz?... szept jest spokojny i wyraźny ale nie ma w nim namiętności
• Tak. Przecież wiesz... Myśli Smoka wędrują po ciemnościach, chciałby zapalić choćby mały płomyk. Ale wie, że nie może. Smoczyca zakazała płomyków.
• Dobrze – mówi głos Smoczycy z ciemności. Wejdź we mnie ale się nie ruszaj. Wejdź ale nie płosz tej chwili.
  Zatem nie płoszy. Jest. Do rana nie płoszą ani chwili. Chwile są dostatecznie spłoszone.

Dialog 8

Noc jak co noc. Ciemność jakby to była jakaś najgłębsza jaskinia świata.

Dwa oddechy w dwóch różnych rytmach. Nie zgrywają się ze sobą ale też i nie uciekają od siebie.

Smoczyca lekko dotyka ciemności po stronie Smoka.

• Widzisz, szepcze cicho ale wyraźnie. Mur wyrósł. Pomiędzy nami. Dotykam tego muru i płaczę.
• Nie płacz, proszę. Szepce wstrząśnięty Smok. Nie płacz.
• Muszę. Nie mogę się powstrzymać. Mur rośnie a ja płaczę i tak to trwa.
• Z mojej strony nie jest lepiej. Szepcze Smok i dotyka muru od swojej strony.

Opierają o mur dłonie i zastygają w bezruchu.

• Mam nadzieję, mówi Smok, że kiedyś się Twoje łzy skończą i moje też. I że ten mur, co rośnie padnie. Przecież z obu stron jesteśmy.
• Zobaczymy, szepcze Smoczyca, zobaczymy...

Dialog 7

- Smoku? - dobiega z ciemności szept Smoczycy - czemu flirtujesz z inną?
- Oj, to tylko flirt... - szepcze Smok.
- Ale czemu z inną? - Smoczycy słowa zatrzymują bieg czasu
a na nią i na niego opada smutna i chłodna kołdra nocy.

Cisza do rana. Nawet nie szeleści bezsenność.